بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است

جلسه دفاع از رسالۀ دکتری‌ام در دانشگاه الزّهرا با عنوان «جهان‌های گفتمانی در بافت نحوی شعر شاعران مشروطه» به دلیل محدودیت‌های حضوری، به صورت مجازی، در روز شنبه ۱۴ اسفند ۱۴۰۰ برگزار شد.مریم جعفری آذرمانی استادان راهنما؛ خانم‌ها دکتر مهبود فاضلی و  دکتر نسرین فقیه‌ملک‌مرزبان  در این رساله بافت نحوی و جهان‌های گفتمانی ده شاعر دوره مشروطه یعنی ادیب پیشاوری، ادیب‌الممالک فراهانی، اشرف‌الدین حسینی گیلانی معروف به نسیم شمال، ایرج میرزا، عارف قزوینی، علی‌اکبر دهخدا، ملک‌الشعراء بهار، فرخی یزدی، ابوالقاسم لاهوتی و میرزاده عشقی با تمرکز بر شعرها و عباراتی با کلیدواژه‌های مشروطه، قانون، آزادی و مشابه‌هایشان یعنی مشروطیت، کنستیتوسیون، قوانین و لیبرته بررسی و تحلیل شده. در مبانی نظری از مدل کمینه‌گرای رونالد لانگاکر در دستورِ شناختی که چهار رده‌ی نحوی کانون توجه، برجستگی، تخصیص و چشم‌انداز را مد نظر دارد و در ادامه‌اش زنجیره‌ی کنش نحوی پیتر استاک‌ول و نظریه‌ی آمیزه‌ی مفهومی ژیل فوکونیه و مارک ترنر و نظرات بعضی دیگر از پژوهشگران زبان‌شناسی و معناشناسیِ شناختی بهره گرفته شده است. پس از تحلیل و بررسی مفصلِ تمام مصداق‌های شعری، در انتها چند دسته‌بندی جدید از شاعران دوره‌ی مشروطه به دست آمده است. با سپاس از استادان گرامی و زحمات ناظر جلسه خانم دکتر سپیده یگانه  بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

دو بُطر آب بیاور، شراب می‌کنمشبنوش! قطره به قطره، حساب می‌کنمش: از این قرار که: می‌نوشم از تو پی در پیغمت تنی‌ست که از گریه آب می‌کنمش فقط به نیم‌نگاهت، مسیر لذت رااگر نشان بدهی، انتخاب می‌کنمش اگر اراده کنی سجده می‌کنم به تنتسپس نفس به نفس، شعر ناب می‌کنمش همیشه خواستنت - لعنتی! - گناه من است که از ازل به ابد، ارتکاب می‌کنمش یقین بدان اگر ایمان مراتبی داردهزار مرتبه بیدار و خواب می‌کنمش چه قصه‌ای‌ست که در این مقام، حالت را- اگر درست بگویم - خراب می‌کنمش  نه من تواَم نه تو من؛ حسِ تو حواس من استکه بی‌مضایقه دارم کتاب می‌کنمش خدا یکی‌ست، نمی‌فهمد این دوئیّت رادعا بیار، خودم مستجاب می‌کنمش مریم جعفری آذرمانی ۱۵ شهریور ۱۴۰۰ بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...

خارج از خواب‌هایی که دیدم، پس تو را کی ببینم؟ کجا هم؟ جان من، جان تو، پیش از این‌ها، با تنت بوده‌ام آشنا هم  در خرابه، چه نذر و نیازی؟ تا تو را دوست دارم همین بس یا اگر دوست می‌داری‌ام، پس: آرزویی ندارم دعا هم  از قیامت چه ترسی؟ مگر هست؟ لاابالی‌تر از قید و بندم می‌توانم به هستی بخندم، من که دینی ندارم، خدا هم  دیو اگر عقده‌اش اقتدار است، ژانر موسیقی‌اش سوگ‌واره‌ست اینکه جلاد، قانون‌گذار است، خوش ندارد برقصیم با هم  قلب ما را نمی‌بیند اما، هر کجا هر زمانی که باشد اینچنین می‌توانی بخواهی، آنچنان می‌توانم بخواهم... مریم جعفری آذرمانی ۲۰ خرداد ۱۴۰۰    بازگشت همۀ قالب های شعری به غزل است...